IMP-The Telescopic Microscope

De geschiedenis van Imp gaat terug tot eind 1996, toen de band leven werd ingeblazen door gitarist Fred Koot, bij insiders om niet te doorgronde redenen beter bekend onder de welluidende naam Lizardking. Kort na de oprichting kreeg hij ondermeer gezelschap van zangeres Monica ‘Demonica’ Janssen, die met haar afwisselende cleane en rauwe stem vrijwel onmiddellijk de aandacht op zich weet te vestigen.

 Een Imp is zoiets als een klein, sarrend duiveltje, dat in dit geval vanuit onverwachte, muzikale hoeken op kan duiken om allerlei plaagstoten uit te delen in de vorm van strak metalen riffs, dreigend roffelende drums en diep in het brein penetrerende vocalen.

Door de jaren heen heeft het geluid van Imp zich enigszins gewijzigd van een mengeling van metalcore en punk naar meer thrash georiënteerde klanken met hier en daar invloeden vanuit de Bay Area en de progressieve sector. Dit laatste komt vooral tot uiting in de technisch begaafde, soms tegendraadse tempowisselingen, waarmee de muzikale escapades worden opgeluisterd. Qua muzikale diversiteit tapt de band misschien nog het meest uit hetzelfde vaatje als het uit Los Angeles afkomstige Tourniquet, dat met name met het album Microscopic View Of A Telescopic Realm in de underground scène furore wist te maken.

Tot op heden bracht Imp enkele demo’s uit, een volledige cd, getiteld Stillborn (1999) en de EP Ashes In The Hourglass. En nu is er dan deze drie tracks tellende The Telescopic Microscope, die met welhaast chirurgische precisie de oorschelpen streelt.

Bij opener Megalomania is het meteen raak. De strak pompende baslijnen van Gerard Ras en het minstens even strakke drumwerk van Matthijs Krijnen leggen een solide basis voor de op lichtsnelheid voorbij razende licks van gitaartandem Fred Koot en Elbert de Hoog. Het nummer staat bol van de onverwachte wendingen en doet oude, lang vergeten thrash tijden herleven. Halverwege het nummer laat Monica voor het eerst haar ovenheerlijke deathgrunt horen, waarna het alles zich naar een zinderende climax spoedt in een orgastisch inferno van woest hakkende riffs en bijtende screams, die voorheen enkel bestemd waren om uit het strottenhoofd van de heer Dani Filth geperst te worden.

Voor het tweede nummer Mathematician behoeft men echt geen rekenwonder te zijn om het op waarde te kunnen schatten. Gestart wordt met een wat meer mid tempo ritme en haast dwars tegen de muziek ingaande, gedragen vocalen. Na een minuut of drie keren evenwel de al bijna vertrouwde thrash klanken terug en wordt zelfs kortstondig geaccelereerd naar voor black metal zeer acceptabele snelheden, waarbij Monica eens te meer duidelijk maakt dat de al eerder aangehaalde heer Dani er een geduchte concurrent bij heeft.

Afsluiter Particles lijkt in eerste instantie een wat vreemde eend in de bijt. De muziek doet bijna Keltisch aan en roept bij vlagen herinneringen op aan The Cult ten tijden van het album Love. De zang is theatraal van aard en verschilt hier zeker in de lagere regionen qua klankkleur niet veel van die van Antoinette Legel van gothic cultband Malochia. Het zijn vergelijkingen die evenwel slechts een half nummer lang standhouden, want zodra het tempo opgeschroefd wordt, blijkt Imp gewoon weer Imp te zijn. Precies zoals het hoort.

  www.imp-web.nl

www.myspace.com/impmetal